BIOGRAFIE REGISSEUR
Leo de Boer (geboren in 1953 in Nederland) is een Nederlandse filmregisseur. De Boer studeerde geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam, gevolgd door vier jaar aan de Nederlandse Filmacademie. Hij heeft gewerkt als filmeditor bij NOS Nederlandse Nationale Televisie en was docent aan de faculteit Media van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU).
Hij heeft documentaire scenario-coaching verzorgd op de IDFA workshop voor docu-ontwikkeling. Hij is scenarioschrijver en regisseur van verschillende documentaires en speelfilms. Zijn werk omvat documentaires zoals De weg naar Bresson, Engelen des Doods (bekroond met Gouden Kalf voor de beste korte documentaire op het Nederlands Filmfestival), Onder Moskou, de trein naar Grozny en lange documentaires zoals The Red Stuff, Dichter bij Tanja en Ik wil mijn geld terug.
FANTOOMPIJN
SYNOPSIS
In 2005 overleed mijn 15-jarige zoon, Bryan, aan een hersentumor. De 15 maanden die daaraan voorafgingen heb ik het hele proces van zijn behandeling; operaties, bestraling, chemokuur, en onttakeling gefilmd. Ik had geen doel, geen film voor ogen. Ik voelde alleen een noodzaak om het allemaal vast te leggen en het was voor mij een manier om er mee om te gaan. Filmen als therapie.
Na zijn dood ging ik ermee door. Ik sprak met Bryans artsen, zijn klasgenoten van de middelbare school, en ook met mezelf. In een dialoog met iets wat je misschien God zou kunnen noemen. Ik zocht antwoorden, verklaringen, een reden...
Het leverde een hele hoop materiaal op dat pas na jaren op zoek ging naar een film. Ik denk dat ik die tijd nodig had voordat ik de confrontatie opnieuw aandurfde. Het maken van de film was een eenzame, maar voor mij noodzakelijke, bezigheid. Stukje bij beetje groeide het verhaal. Over hoe bruisend een jong leven is en hoe onrechtvaardig de dood. Over verdriet, wanhoop en verbittering. Maar ook over leven dat verder wil, over herstel, aanvaarding en hoop.
Nu, 16 jaar na Bryans dood, durf ik mijn persoonlijke verhaal met anderen te delen. Vroeg of laat krijgen we allemaal te maken met de dood van een dierbare. Iedereen verwerkt dat op zijn eigen manier. Voor mij is het deze film die me erbij hielp en me de hoop geeft dat Bryans korte bestaan niet voor niets is geweest.
ROES
SYNOPSIS
In december en januari proosten we wat af met elkaar. Tijdens de talloze borrels en nieuwjaars-recepties staan de glazen wijn, bier en champagne voor het grijpen. Omringd door mensen die net als hij van gezelligheid en een drankje houden, stopt filmmaker Leo de Boer in Roes één maand met drinken van alcohol. Waarom drinken we terwijl we eigenlijk weten dat het niet goed voor ons is? Voor de gezelligheid? En wanneer heet het verslaafd?
Er is altijd wel een reden voor een drankje. Een feestje, ter ontspanning, bij het eten of op de bank voor de TV. Een blokje kaas en een glaasje wijn, omdat we het verdiend hebben na een dag hard werken. Ook voor Leo de Boer is de fles, of in zijn geval het pak en de jerrycan, een gezellige huisvriend geworden. In gezelschap wordt het bijna als asociaal ervaren als je niet ge-woon een glaasje meedoet. Tegelijkertijd is het gezondheidsadvies van de overheid nul glazen. Is er een tussenweg mogelijk?
Samen met een groep gezelligheidsdrinkers besluit Leo om een maand lang de alcohol te laten staan. Om te ervaren hoe makkelijk of moeilijk dat is - en waardoor dat komt. Wat is toch het ontkenningsmechanisme waardoor we ‘gezellig’ blijven drinken terwijl we weten dat het niet goed voor ons is?
BOUDEWIJN BUCH - de man die zichzelf verzon
Na het plotselinge overlijden van Boudewijn Büch in 2002, krijgt de populaire schrijver en mediapersoonlijkheid in talloze publicaties het etiket fantast en zelfs leugenaar opgeplakt. In de documentaire Boudewijn Büch – verdwaald tussen feit en fictie doet regisseur Leo de Boer met hulp van biograaf Eva Rovers een poging de complex verknoopte verhalen van en rond Büch te ontwarren. Ze leggen daarmee een beeld van een gekwelde man bloot, voortdurend in strijd met zijn innerlijke demonen.
Eén van Büchs grootste mysteries is ongetwijfeld het wel of niet bestaan van zijn jong gestorven kind. Wat hebben een literaire zoon in de roman De kleine blonde dood, een echt kind genaamd Boudewijn Iskander en een verbroken liefdesrelatie met elkaar te maken? Voor het eerst vertelt de 'kleine blonde' zelf uitgebreid voor de camera over zijn relatie met Büch. Niet alle raadsels worden daarmee opgelost, maar ze tekenen het web van emoties, verlangens en verhalen waar Büch gedurende zijn leven steeds verder in verstrikt raakt.
Voor haar biografie Boud krijgt Eva Rovers als enige toegang tot het complete privé-archief van Büch. Zij introduceert en weegt in de film zijn dagboeken, foto's en talloze brieven. Want hoe moeten we de seksueel getinte passages in zijn dagboeken over kleine jongens met wie hij contact had, interpreteren? Zijn ze een verslag van de werkelijkheid, de weerslag van zijn diepste verlangens of niet meer dan literaire odes aan zijn muzen?
Via dit persoonlijke archief en de belangrijke vrouwen in het leven van Büch vallen steeds meer stukjes van de puzzel op hun plek. Zijn gehavende jeugd, zijn kinderlijke nieuwsgierigheid, zijn onweerstaanbare charme maar ook zijn vernietigende jaloezie en de vergaande gevolgen van zijn voornemen om nooit meer gekwetst te worden. De waarheid heeft vele gezichten in de verhalen die Büch zelf optekende en de verhalen die zijn vrienden vertellen. En uit de botsing van die verschillende werkelijkheden, emoties, en dichterlijke vrijheden ontstaat een beeld van Boudewijn Büch dat minder bekend en pijnlijker is dan dat van de charismatische verteller, de obsessieve verzamelaar en de jolige clown.
Regisseur: Leo de Boer Producent: Pieter van Huystee Film & TV
Paradijs in Moskou
een Hollander aan het Russische Hof
Uitzending: zondag 9 februari 2014, 16.00 uur op Ned. 2
Website: www.ntr.nl/hetuurvandewolf
Paradijs in Moskou is een documentaire van Leo de Boer over de rol van de Nederlandse arts Nicolaas Bidloo aan het hof van tsaar Peter de Grote. Aan het begin van de 18e eeuw ontmoetten zij elkaar in Leiden waar Peter zo onder de indruk raakte van Bidloos medische kennis en kunde dat hij hem vroeg zijn lijfarts te worden. Nu, ruim 300 jaar later, ontmoeten de twee mannen elkaar opnieuw in het moderne Moskou, intussen uitgegroeid tot de grootste metropool van Europa. De vraag dringt zich op of er veel is veranderd in Rusland en de onderlinge cultuurverschillen sinds Peter en Bidloo.
Met gemengde gevoelens kijken ze terug op hun ‘grote werken’. En op elkaar, want ondanks hun hechte vriendschap blijken de verschillen tussen hun karakters onoverbrugbaar. Peter gelooft in ongebreidelde macht. Om het Russische imperium op de kaart te zetten, zijn vele oorlogen nodig. Bidloo vertegenwoordigt het Hollandse humanisme en beziet met lede ogen al het menselijk leed dat het botte dogma van de macht aanricht. Bidloo vraagt zich af: ‘is ook de huidige Russische machthebber liever gevreesd dan geliefd...?’
Aanvankelijk werd de arts door Peter van slagveld naar slagveld gesleept, maar dat hield hij niet vol. Hij bouwde in Moskou het eerste ziekenhuis in Rusland voor de tsaar - die er na voltooiing meteen een militair hospitaal van maakte - en dat nog steeds bestaat. Als troost mocht Bidloo een oude droom voltooien: een Hollandse hof van Eden. Een park met ingenieuze waterpartijen en door hagen omzoomde, paradijselijke ‘kamers’. Het wordt tsaar Peters favoriete plek, waar hij tot zichzelf kan komen en de harde consequenties van het liever gevreesd dan geliefd zijn, samen met Bidloo kan overdenken. Het park is in verval geraakt, maar tot groot genoegen van Bidloo is een jonge landschapsarchitecte bezig het park zijn functie van oase in de stad terug te geven.
Met:
Nicolaas Bidloo Leo de Boer
Peter de Grote Leonid Vlasov
Regie: Leo de Boer
Producent: IDTV Docs
Lengte: 50 min.
Persbericht:
DICHTER BIJ TANJA
Regie: Leo de Boer
Productie: Pieter van Huystee
Najaar 2007. Er duikt een video op van een jonge Nederlandse vrouw die zich heeft aangesloten bij de Colombiaanse guerrillabeweging de Farc. Ook haar dagboeken worden gevonden en in 15 talen gepubliceerd. Tanja Nijmeijer wordt groot nieuws in binnen- en buitenland.
Wat bezielt een meisje uit Twente om alle schepen achter zich te verbranden en zich bij een van de meest gewelddadige guerrillabewegingen ter wereld aan te sluiten?
Die vraag houdt ook filmmaker Leo de Boer bezig. Hij zoekt contact met Liduine Zumpolle, Farc-deskundige en tevens de vrouw die de dagboeken van Tanja in de publiciteit bracht. Al tientallen jaren voert zij een eenzame strijd tegen de Farc in Colombia.
De Boer zoekt haar op en besluit om met Liduine op zoek te gaan naar Tanja in Colombia. In diverse reizen, die meer dan een jaar in beslag nemen, komen ze steeds dichter bij Tanja. En dichter bij antwoorden op de vele vragen die Tanja’s daad hebben opgeroepen. Leeft ze nog? Wat is er met haar gebeurd sinds haar dagboeken het licht zagen? Waar zit ze nu?
Dankzij de vele ex-guerrillero’s die zich aan Liduine hebben overgegeven, druppelt er informatie over Tanja binnen.
De Boer reist met Liduine naar het gebied waar Tanja zich bevindt en probeert contact met haar te maken. Hij vliegt mee met de militaire patrouilles van het leger die per helikopter jacht op haar maken.
Tegelijkertijd horen we hoe Tanja zich destijds als studente door de guerrilla liet inpalmen. En welke zware prijs ze daar nu voor moet betalen. Haar leven is elke dag opnieuw in gevaar.
En haar familie; hoe gaat die daar mee om? Met de moeder en de zus van Tanja voert De Boer indringende gesprekken over haar. Om tenslotte met hun samen een ultieme poging te doen om Tanja te bereiken en haar een helpende hand te reiken
Maar wil Tanja die aannemen? Kan ze die nog aannemen?
Deze PvH Film productie wordt in de serie Teledoc op 18 mei 2010 bij de IKON uitgezonden.
PERSBERICHT:
IK WIL MIJN GELD TERUG
Maandag 17 december, 20.25 uur zendt de IKON op Nederland 2 de documentaire IK WIL MIJN GELD TERUG uit. Regisseur Leo de Boer gaat in deze Nederlandse Inside Job op zoek naar het geld dat hij verspeelde in de financiële crisis. De Teledoc is een coproductie van Pieter van Huystee Film en de IKON, in samenwerking met het CoBO en het Filmfonds.
In Ik wil mijn geld terug gaat Leo de Boer op zoek naar het geld dat hij verloor in de financiële crisis. Daar zat ook het geld bij dat zijn minderjarige zoon Michael erfde van zijn grootouders en Leo voor hem beheerde. 'Hoe moet ik hem dat vertellen?', vraagt Leo zich aan het begin van de film af. Op zoek naar de hoogste rente en beleggingsrendementen werd hij hebberig. Door de crisis kreeg Leo de deksel op zijn neus. Zijn verliezen begonnen bij de ondergang van de IJslandse wonderbank Icesave. Daarna volgden desastreuze avonturen in de beleggingswereld, waar hij het verloren geld wilde terugwinnen. Achteraf probeert Leo antwoord te vinden op de vraag wat hem 'in godsnaam' bezielde.
De film is een reis langs mensen die - net zoals Leo - zichzelf zijn tegengekomen. Toen de bomen tot de hemel reikten dachten ze hun geld met een hoge rente weg te kunnen zetten, maar daarna volgde de klap. Betonstorter Henk verloor 1,1 miljoen euro bij de DSB. Marja en Marcelo vertrouwden hun geld toe aan Fritz N. De 'Madoff van Deurne', kantinehouder van de plaatselijke sportclub, beloofde hen torenhoge rendementen. Maar als de crisis toeslaat en Fritz zich voor de trein gooit om de confrontatie met zijn vrienden te ontlopen, blijkt hoe hoog de prijs van hebberigheid is.
Leo's zoektocht brengt hem ook naar de wereld van het grote geld, van de banken en bonussen, waar de basis werd gelegd voor de financiële crisis. Als hij van nabij ziet hoe ze daar opereren, vraagt hij zich af wat eigenlijk het verschil is tussen zijn gedrag en dat van de banken. "Niets", aldus een voormalige topbankier van ABN-AMRO. Ik wil mijn geld terug is net zo verontrustend als Inside Job. Maar onderscheidt zich van andere films over dit onderwerp omdat hij de hebberigheid van Leo toont, ofwel de hebberigheid van ons allen.
Ik wil mijn geld terug gaat in première op het IDFA 2012
en draait er in de competitie voor beste Nederlandse documentaire.
Interview NRC Handelsblad 15 sept. 2013
L E V E N S L E S S E N
‘De geldfilm heeft me privé veel gekost’
Leo de Boer (60) confronteert zichzelf in
'Ik wil mijn geld terug' met zijn hebzucht.
Door Brenda van Osch
Geboren 3 januari 1953 in Amstelveen
Studie geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam, Nederlandse Filmacademie
Werk freelance editor, filmen
documentairemaker (1976-heden), docent aan de Hogeschool voor de Kunsten
in Utrecht (sinds 1989)
Documentaires ( s e l e c t i e)
Ik wil mijn geld terug / I want my money back (2012), Dichter bij Tanja, over guerrillagirl
Tanja Nijmeijer (2010), Engelen des Doods, over identificatie Russische soldaten uit
WOII (1997, winnaar Gouden Kalf)
Privé: getrouwd, zoons Michael (19) en Bryan (overleden in 2005)
Keuze
„De dag dat DSB viel, vertelde ik producent Pieter van Huystee dat ik zo’n sukkel was
die zijn geld bij de IJslandse bank Icesave had gezet. Ook verloor ik fors met beleggen.
Hij rook mijn schaamte: waarom was ik voor dat procentje meer gegaan?
Aanvankelijk wilde ik geen persoonlijke film maken, maar niemand belichaamde het probleem
beter dan ikzelf. Ik ben ook degene die de bom onder de film legt: ik heb de erfenis van mijn
zoon Michael gedeeltelijk verspeeld en moet hem dat vertellen. Die spanning stuurt het verhaal.”
Lering
„Geld maakt geld, leerde ik thuis. Daarom moet je sparen. In de film ontdek ik hoe onwaar dat principe is. Tegenover een hoge rente staat risico, sparen is ook beleggen. Beleggen blijkt onderdeel van een virtuele economie, niet gebaseerd op arbeid of productie, maar op fictie. Beangstigend, vind ik.
Ik ben geen beter mens geworden door de film. Het blijft me frustreren dat mijn geld minder waard wordt, nu ook weer door hoge inflatie.”
Offer
„De geldfilm heeft me privé veel gekost. Michael wilde niet gefilmd worden, ik heb keer op keer op
hem ingepraat, gesmeekt: nog één keer. Ik kon hem niet vertellen waarom, maar het moest.
Ik zei zelfs: ‘Jij eet hier ook van!’ Het heeft meer kwaad gedaan dan ik had verwacht. De erfenis kon hem weinig schelen, maar dit voelt nog altijd als verraad. Het succes van de film is voor onze relatie een beproeving. Ik ben nu al huiverig dat-ie misschien een Gouden Kalf wint.”
Loslaten
„Ik laat het toeval steeds meer toe in mijn werk. Dat is de verdienste van Pieter. Hij duwt me in posities dat ik moet durven. Het begon met De trein naar Grozny. ‘Koop een kaartje’, zei hij. ‘Kijk hoever je komt'. De film eindigt dat ik op een tank door Grozny rijd. Het leerde me dat je ontwikkeling in een film afdwingt – gestolen geluk, noem ik het.”
Haat-liefde
„Ik ben een zoon van mijn vader, een binnenvetter. Geen emoties, tot de uitbarsting. Ik heb de
tussenstanden lerenkennen door te gaan acteren. Schreeuwen op het toneel werkt bevrijdend.
Ik maak nu een documentaire over Peter de Grote en speel zelf lijfarts Nicolaas Bidloo. Heerlijk om te doen, bovendien kan ik mijn gevoelens voor het land kwijt in een karakter. Rusland is de perfecte minnares en een bitch; alles kan, maar je wordt ook belazerd. En de sterkste wint.”
Vasthouden
„Ik had nog een zoon, Bryan, hij overleed op zijn vijftiende aan een hersentumor. Ik heb alles gefilmd, de chemo-kuren, het wachten op zijn dood, dialogen met mezelf. Ik moest iets doen. Zijn dood heeft mijn ziekelijke drang om alles om me heen vast te leggen versterkt. Het is de angst om te vergeten, het leven is zo weg. Ooit wil ik een documentaire over Bryan maken, dat zou zijn dood enige zin geven. Maar die film moet het persoonlijke ontstijgen, ik ben bang dat ik dat nog niet kan.”
Persbericht
DE TREIN NAAR GROZNY
Op de dag dat Poetin tot president wordt gekozen (25 maart 2000) stappen Leo de Boer en Masja Novikova in Moskou in de trein richting Kaukasus, richting Tsjetsenië. Naar de oorlog in de onderbuik van het Russische imperium. Ontmoetingen met Kaukasische en Russische medereizigers leiden tot verhitte discussies. Na de trein verruild te hebben voor taxi’s, helikopters en tanks, komen we aan in het totaal verwoeste Grozny. De beelden van toen lijken op wat er nu in Oekraïne gebeurt.
Lengte: 54 min.
CIRCUSHART
De droom van Oscar Carré
regie: Leo de Boer
productie: Pieter van Huystee Film&TV
Het verhaal van de Europese circus tycoon Oscar Carré. Een man die ten koste van alles zijn droom realiseert. Eind 19e eeuw is Oscar in een strijd verwikkeld met de Duitse Circus Kaiser, Ernst Renz, om de grootste van Europa te worden. Met de bouw van theaters in Wenen, Keulen en het beroemde theater Carré in Amsterdam, weet hij uit te stijgen boven het kermisvermaak en het circus tot een ware kunstvorm te verheffen.
In Circushart zien we hoe Oscar zijn circus voortdurend vernieuwt met sensationele, innovatieve acts; waterballetten, een ijsvloer en grootst opgezette veldslagen. Met zijn populaire spektakelstukken legt Oscar Carré de basis voor Hollywood in de 20er en 30er jaren. In 1887 komt zijn lang gekoesterde droom uit: de opening van zijn eigen theater, het Koninklijk Circus Oscar Carré. Tot op de dag van vandaag - 125 jaar later - een van de landmarks van Amsterdam.
Het Circushart klopt nog altijd in de Carré-dynastie. Maurice Carré sr., Oscar’s kleinzoon, heeft zijn hele leven in het circus gewerkt. En Louann Carré, Maurice’s dochter, maakte furore met een flying act waarbij ze op 30 meter hoogte, hangend aan haar haar, een jongleer-act deed. De familie woonde 15 jaar lang in een circustrein waarmee ze het hele land doorkruisten.
Louanns zoektocht naar de mythes rond haar beroemde overgrootvader leidt tot opzienbarende inzichten. De reputatie van Oscars als paardenkunstenaar is legendarisch. In een tijd dat het leven nog geheel om paarden draait, valt Oscar als paardenfluisteraar bijzonder in de smaak bij de Europese koningshuizen. Keizerin Sissi van Oostenrijk, zelf een getalenteerd ruiter, vraagt Oscar om haar de fijne kneepjes van het vak bij te brengen. Volgens de overlevering valt ze direct voor zijn charmes. Feit is dat ze hem haar favoriete zwarte hengst, Mahmoud, cadeau doet.
Maar Oscar’s ambitie heeft een hoge prijs. Tijdens een van de vele Europese tournees komt de speciale Carré-trein in botsing met een goederentrein. Het ongeluk kost zijn geliefde vrouw Amalia het leven. Toch staat Oscar vier dagen later alweer in de piste - 'the show must go on'. Ondanks de grote vernieuwingen die Oscar invoert, verliest het circus steeds meer terrein aan de opkomende bioscopen en het variété. Onder dreiging van een faillissement, en door wanhoop gedreven, neemt Oscar de meest dramatische beslissing van zijn leven. Na zijn laatste voorstelling in Scheveningen neemt hij zijn geliefde paarden mee naar de duinen waar hij ze een voor een dood schiet…
CIRCUSHART is opgenomen tijdens het jaarlijkse Wereld Kerst Circus in Theater Carre. De film is een eerbetoon aan de meest opzienbarende circusartiesten en adembenemende acts van dit moment, waaronder de Pyonyang trapeze-act en de prijswinnende clown Bello Nock. De erfenis van Oscar Carré leeft voort en zijn circus inspireert het publiek nog altijd met dieren, gevaar en passie.
Circushart wordt op 25 december 2012 om 22.15u. uitgezonden op Nederland 2 bij de NTR door ’Het Uur van de Wolf’.